Z bakteriami i wirusami stykamy się na co dzień i najczęściej nie powodują one żadnych dolegliwości. System odpornościowy stawia skuteczną zaporę. W przypadku osłabienia odporności droga do ataku jest otwarta.
Gronkowiec złocisty
Należy do bakterii powszechnie występujących w naszym otoczeniu, w glebie, powietrzu, na skórze zwierząt. Od 10 do 50% osób jest nosicielami gronkowca złocistego, które nie chorują, ale mogą być źródłem zakażenia. Gronkowiec najczęściej umiejscawia się najczęściej w gardle lub nosie, ale także na skórze, mieszkach włosowych, gruczołach potnych i łojowych. Normalnie nie stanowi żadnego zagrożenia, ale w przypadku spadku odporności organizmu może stanowić zagrożenie.
Do zakażenia gronkowcem złocistym dochodzi drogą kropelkową, bezpośredni kontakt z nosicielem, używanie zakażonych przedmiotów oraz spożycie skażonych produktów spożywczych.
W tym ostatnim przypadku źródłem zakażenia nie jest sam gronkowiec, ale wytwarzana przez niego enterotoksyna, która jest odporna na działanie wysokich temperatur, a więc nie ginie podczas obróbki termicznej.
Na zakażenie gronkowcem szczególnie narażone są osoby:
- o obniżonej odporności organizmu,
- po zabiegach chirurgicznych,
- podczas cewnikowania,
- podawania kroplówek.
Nie da się jednoznacznie określić objawów zakażenia gronkowcem, zależą od miejsca zakażenia. W przypadku zakażenia skóry są to zmiany widoczne gołym okiem, jak czyraki, liszaje, ropnie. Skóra jest zaczerwieniona, z drobnymi krostami. Miejsca zainfekowane swędzą.
Gronkowiec najczęściej atakuje błonę śluzową górnych dróg oddechowych. Typowe objawy to ciągle zaczerwienione gardło i często nawracające infekcje dróg oddechowych.
Gronkowiec, a właściwie enterotoksyna mogą spowodować zatrucie pokarmowe objawiające się biegunką, wymiotami. W przypadku groźnego zakażenia może konieczna być hospitalizacja i podawanie kroplówek nawadniających.
Czytaj więcej: http://gronkowiec.edu.pl/
Leczenie gronkowca
Tak jak w przypadku innych bakterii, tak również w przypadku gronkowca złocistego, leczenie polega na podawaniu antybiotyków. Niestety powstaje tu problem, ponieważ gronkowiec wytwarza panicylazę, która powoduje odporność na antybiotyki z grupy penicylin. Niewiele lepiej jest w przypadku wielu innych antybiotyków. Najlepszą metodą jest wykonanie wymazu z antybiogramem. Posiew pozwala określić na które antybiotyki konkretny szczep jest odporny, a które są go w stanie zniszczyć. Dokładne leczenie (minimum dwa tygodnie) pozwala pozbyć się gronkowca raz na zawsze.
Jak uniknąć zakażenia gronkowcem
Profilaktyka polega przede wszystkim na utrzymaniu odpowiedniego poziomu odporności organizmu, wtedy automatycznie wytwarzane przeciwciała poradzą sobie z atakującą bakterią. W tym celu należy spożywać produkty bogate w witaminy i mikroelementy, czyli owoce i warzywa. U osób z obniżoną odpornością w wyniku choroby lub operacji, należy zwiększyć ją przy pomocy odpowiednich suplementów.
Jasno trzeba powiedzieć, że nie ma możliwości ograniczenia kontaktu z bakterią, ponieważ znajduje się ona wszędzie, nie wyeliminujemy też nosicieli, ponieważ nie wiemy kto nim jest.